Ayşegül Sönmez Söyleşi Giriş yazısı

Egzersiz sergisi, Egzersiz yapmak için bire bir…


Egzersiz sergisinin, kültürel ve direniş sözcükleriyle epey haşır neşir olduğu rahatlıkla söylenebilir. Kültürel direniş tabirini parçaladığı, bölümlediği ve kültürel olanla direnişi ayrı ayrı düşünmemiz gerektiğine dikkat çektiği de…

Sergideki işlerin her biri, bir bütünün parçaları gibi de okunabilir. Bu parçaların, sergiyle birlikte ve kendileri olarak ayrı ayrı hayatlar hüküm sürdüğü söylenebilir.
Ama nihayetinde sergide egzersiz edilen sanat eserinden tam olarak ne anlamamız gerektiğidir… Sergi boyunca egzersiz ettiğimiz ise öznenin ölümüdür… Bugün, sanat eserinden anlamamız gereken nedir? Hal Foster’a göre eleştirinin görevi, sanat eserinde o eserin ya çözdüğü ya da mesele ettiği gösterge sistemleri arasındaki ve nihayetinde belki de sınıflar arasındaki devrimci çelişkileri yeniden keşfetmekse, sanata düşen de bu çelişkileri şimdide uzlaştırmak yerine ifşa etmek, bu çelişkiler üzerine yoğunlaşmaktır.
Tuna’nın sergisinde galeri mekanının ne olduğu ve olmadığı, neyi saklayıp neyi gösterdiğinin birincil problematik olarak izleyiciyi şaşırtmasıyla iç/dış iç içeliğiyle başlayan oyun, tam da bunu yapmaktadır. Çelişkileri şimdide uzlaştırmak yerine onları ifşa etmekte, onlara yoğunlaşmaktadır.

Öte yandan sergi, bir kez daha, bu çağın defalarca tanık olduğu ve tanık olacağı öznenin ölümü tezini bir kez daha ele alır. Dil tarafından, anlatı tarafından ve kültürde bulunan simgesel anlatı yapıları tarafından yapılandırılmış öznellikler ve nesnellikler üzerine bir kez daha düşünmeye sevk eder bizi… Kurgusal anlamın ağına, anlamlama zincirine yakalanan insanı, bir başka kurgusal ağda, bir sergide tasarlayarak, onun konumlandırıldığı dil üzerine dikkat çeker. İşte vakit, bu dildeki herhangi bir konumdan başka bir şey olmayan özne üzerine antrenman yapma vaktidir. Onun içine gömülü olduğu anlamlandırmalar zinciriyle kendisi arasındaki mesafeyi kat etmek sırasıdır. Bu mesafeyi koşmak, bu mesafeyi iyi koşmak sırasıdır. Bu sayede özne, eskiden kendisinin başlatmış olduğu düşünülen anlamlandırma zincirinde çözülüp gitmeme, bir anlamda tutunma, bir sergiliğine de olsa, fırsatını mı yakalayacaktır? Bu da bir başka egzersiz konusudur…

Diğer bir egzersiz konusu da, serginin özellikle ‘recm’le ilgili kadın heykeliyle aynı zeminde yer alan erkek sanatçı spermleri işlerinin, kimlik politikalarıyla yaptığı mücadele üzerine olmalıdır. Aynı mekanı paylaşan işler, toplumsal cinsiyet ifadelerinin ardında yattığı söylenilen ama aslında yatmayan dayatılan toplumsal cinsiyet kimliği kavramını sorgular.
Böylelikle, artık söz konusu olan bir tasarıdır, bir toplumsal cinsiyet kimliği tasarısı…
Serginin, kesinlikle bir diğer egzersiz konusu da budur… Sergi, öznenin kaderini tartışmaya açtığı gibi, öznenin kurulumunu nasıl irdeliyorsa, kadın öznenin kaderini de tartışmaya açarak, onun kurulumuna da çomak sokmakta geri durmamaktadır.


English Text

Exercise is just the right thing for exercise
(introduction text for the interview)
By Aysegul Sonmez


It is quite possible to say that the exhibition called Exercise is cheek by jowl with the words cultural and resistance. We can also say that it breaks up and classifies the term cultural resistance and points out that we should think of the cultural and the resistance seperately…

Each one of the works in the exhibition can also be read as the pieces of a whole. It can be said that these pieces have individual lives both together with the exhibition and by themselves. Nevertheless, what is exercised in the exhibition is what we should understand from a piece of art… And what we exercise throughout the exhibition is the death of the subject... Today, what should we learn from a work of art? According to Hal Foster, if the function of criticism is to re-discover the revolutionary conflicts between the sign systems or eventually the classes that a work of art resolves or points to, the function of art should be to expose and focus on these conflicts instead of conciliating them. This is exactly what Tuna’s exhibition does, with the game that starts with the nestedness of the inside and outside that surprises the audience by the question of what is hidden and what is shown. Instead of conciliating the conflicts on the present time, it reveals them and concentrates on them.

On the other hand, once again the exhibition deals with the idea of the death of the subject that this age has witnessed and will be witnessing time and again. It drives us to think about the subjectivities and objectivities configured by the narration and by the symbolic structures of narration found in the culture one more time... By framing the human being caught in the net of the fictional meaning, the chain of explanation in another fictional net, in an exhibition, it draws attention on the language they are positioned in. Now it is time to go into training on the subject, which is nothing but any position in this language. It is time to cover the distance between the chain of explanations it’s embedded in and itself. It is time to run this distance, it is time to run this distance good. Thanks to this, at least for an exhibition, the subject will have the opportunity not to be disintegrated in the chain of explanation that is believed that was once started by itself, or in other words, the opportunity to be established, is that true? This is another topic of exercise…

Yet another topic of exercise is that especially the work about the male artists’ sperms being on the same ground with the woman statues about ‘recm’ are about the controversy of identity policies. The works that share the same room are questioning the concept of social gender which is said to be behind the social gender expositions but is actually imposed. thus, now the point at issue is a draft, a draft of social gender identity... This is certainly another topic of exercise in the exhibition... As the exhibition explicates the building of the subject by discussing its destiny, it also doesn't stop at putting a spoke at the building of the female subject by discussing her destiny.